Vorige week noteerden we in onze rubriek ’t Manehoekje een opmerkelijke reactie van een, zij het anonieme, échte Diksmudelienk. Aanleiding was toen de beslissing van het stadsbestuur om dit jaar bij de intronisatie van de nieuwe kaasridders in de Orde van de Beuterwaeghe, geen Diksmuideling op te nemen in deze orde. Hierdoor verdween opnieuw een beetje van de Diksmuidse ziel zo luidde het toen bij deze échte Diksmudelienk. eDiksmuide ging deze échte Diksmudelienk opzoeken en dat werd een verrassende ontmoeting.
De échte Diksmudelienk blijkt alvast niet één persoon te zijn maar een vijftal gelijkgezinden, inwoners van Diksmuide die bekommerd zijn om hun stad. Zij vrezen immers dat de Diksmuidse identiteit beetje bij beetje verdwijnt. Ze maakten kennis met elkaar tijdens één van de participatiemomenten rond de herinrichting van de Diksmuidse binnenstad. Sindsdien komen ze af en toe samen en bespreken ze beslissingen die een invloed kunnen hebben op wat zij omschrijven als het échte Diksmuide. Zij willen immers dat de eigenheid van hun stad behouden blijft. Toch zijn deze veertig-plussers niet allemaal geboren en getogen in Diksmuide, wel hebben ze hun liefde voor Diksmuide gemeen.
Maar ze willen wel hun anonimiteit behouden, als échte Diksmuidelingen weten ze immers dat kritiek in Diksmuide niet altijd in dank wordt afgenomen. Toch willen ze voortaan gebruik maken van eDiksmuides Manehoekje om hun bezorgdheid bij bepaalde beslissingen naar buiten te brengen. Want voor hen is www.eDiksmuide.be weliswaar een lovenswaardig initiatief dat echter toch te veel in het politiek klimaat vertoeft. Te weinig wordt ook de visie van de man in de straat, de “Diksmudelienk” gegeven en daar willen ze via het Manehoekje verandering in brengen. De visie van de Diksmuideling is immers niet altijd deze van de politici op het stadhuis. Daarnaast willen ze ook hun groepje beschermen, bevreesd als ze zijn voor een politieke “infiltratie”. Vandaar ook de anonimiteit.
Voor de échte Diksmudelienk-groep moet de Diksmuideling opnieuw een stem krijgen wanneer aan hem of zij wordt voorbij gegaan. Dat gebeurde vorige week een eerste maal toen “de” Diksmuideling werd uitgesloten op de intronisatieplechtigheid van de Orde van de Beuterwaeghe. Voor de groep de echte Diksmudelienk de druppel. Voor een ander voorbeeld verwijzen ze naar de beslissing om het vuurwerk te bannen uit het centrum. Politici liggen daar niet wakker van maar Diksmuidelingen wel. Zij vrezen daarbij een verdere afkalving van de kermissen. Voor de échte Diksmudelienk heeft voor het geschrapt vuurwerk schepen van evenementen Ramboer weliswaar al voor enkele vervangprogramma’s gezorgd. Maar steevast was de belangstelling zo klein zodat mag gevreesd worden dat de kermis een stille dood zal sterven. Men weet blijkbaar niet wat de Diksmuideling wil.
Terwijl in de deelgemeenten de kermissen, onder impuls van bewonersplatforms en dorpsraden opnieuw zorgen voor het heroplevend sociaal leven, verdwijnt dit in Diksmuide en niemand reageert. Waarom komt er in het centrum geen gelijkaardig bewonersplatform-initiatief als een centrumraad, zo vraagt men zich af bij de échte Diksmudelienk. Toch denkt men bij de échte Diksmudelienk dat het antwoord hierop al vervat zat in de reactie van schepen Ramboer in het Manehoekje. Zij stelde dat ze zelfs geen kandidaat-ridder kon kiezen uit de 600 Diksmuidse vrijwilligers die hiervoor in aanmerking konden komen. Voor de échte Diksmudelienk is het dan ook duidelijk, men wil geen stem geven aan de Diksmuideling, ze wil hem liever niet meer op het voorplan.
Of de échte Diksmudelienk misschien politieke ambities heeft met zicht op de gemeenteraadsverkiezingen van 2018? Dat wordt echter met klem ontkend. Ze wil enkel het Diksmuids geweten zijn, nu en dan eens aan de bel kunnen trekken. Zo wil ze ook bewust geen standpunt innemen rond de heraanleg van de markt, dat is voor haar wel een politieke beslissing. Wel wil ze politici wijzen op de kleine Diksmuidse gevoeligheden waaraan op vandaag te veel en te vaak wordt voorbij gegaan. (DLD)