In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

Het gedicht van John McCrae, de Canadese dichter, hoorden we tijdens de voorbije vier herdenkingsjaren vele malen.  De poppies waren misschien wel het symbool van de eerste wereldoorlog.
Ook in de Dodengang in Diksmuide bloeiden ze welig. (foto bovenaan)  Als wilden ze de herdenkingsperiode meer kleur geven.  En ook al tastten ze de gerestaureerde stenen zandzakjes van de loopgraven aan, toch vond de beheerder van het loopgravencomplex, het War Heritage Institute, toen nog dat de symbolische bloemen er konden blijven staan.  Dat ze er hun plaats hadden.
Maar in 2019, amper een jaar na de herdenkingsperiode, heeft men al komaf gemaakt met de poppies in de Dodengang.  Met sproeistoffen en maaiers werden de papavers de voorbije weken verwijderd.  De Dodengang werd opnieuw het grijze loopgravencomplex waaruit de rode kleur van de papavers, die ook al kleur gaf aan het WO I-front, werd verwijderd.  In Flanders Fields of de Vlaamse Velden van de Dodengang mogen de poppies niet meer bloeien … (foto onder)
Is het niet alleen merkwaardig dat men alsnog de papavers verwijderde uit de loopgraven, ook de manier waarop doet de wenkbrauwen fronsen.  Openbare besturen mogen geen sproeistoffen meer gebruiken en moeten de burgers sensibiliseren milieuvriendelijkere manieren te gebruiken voor het verdelgen.  En ook het bermdecreet vraagt diezelfde openbare besturen te wachten met het maaien tot na 15 juni om planten de kans te geven in bloei te komen.  Ook dat wordt met de maaibeurten genegeerd.
Voor Diksmuids milieuschepen Marc Deprez is het onbegrijpelijk dat de beheerder van de Dodengang geen rekening wil houden met deze aan openbare besturen opgelegde maatregelen.  Naar de letter is men er misschien niet verplicht deze maatregelen toe te passen, maar vanuit de voorbeeldfunctie …
De beheerder van de Dodengang, het War Heritage Institute, wenste nog niet te reageren.

In Vlaamse Velden (vrije vertaling van Tom Lannoye)

In Vlaamse velden klappen rozen open
Tussen witte kruisjes, rij op rij,
Die onze plaats hier merken, wijl in ’t zwerk
De leeuweriken fluitend werken, onverhoord
Verstomd door het gebulder op de grond
Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij.
Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken.
Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij
In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand.
Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel.
Houd hem hoog. Weest gíj de helden. Laat de doden
Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch
Vrede – ook al klappen zoveel rozen open
In zovele Vlaamse velden.

Maar niet meer in de Diksmuidse Dodengang, de herdenkingsperiode van WO I is immers voorbij. (DLD)