Een maand geleden overleed de gewezen stadssecretaris van Diksmuide Robert Ryckewaert. Voor de naaste familie blijft het afscheid van een geliefde steeds pijnlijk ook al bieden de mooiste herinneringen diepe vertroosting.
Van de gemeenteraadsleden verkozen in 1970 in Diksmuide (toen was de samenvoeging nog beperkt tot Diksmuide, Esen en Kaaskerke) ben ik de enig overbljvende op onze aardbol. Nogal normaal dat ik de hekkensluiter ben want ik was toen pas een 22 jaar oude student in Gent . Ik behaalde voldoende stemmen om te mogen zetelen tussen de oude rotten in het vak. En van oude rotten gesproken…onze overleden vriend-stadssecretaris Robert wist met wijze ervaring en oneindige diplomatie stukken te lijmen in het toendertijd woelige politieke kegelspel ; tevens slaagde hij er in om afkeer en woede te temperen als gevolg van al het politieke overlopen en ook om partijen te verzoenen.
Als jongeman heb ik in deze ongewone periode opgekeken naar Robert Ryckewaert ,… heb ik hem als persoon leren kennen en geweldig waarderen. Later toen ik schepen werd stond hij als stadssecretaris altijd gereed met raad en bijstand wanneer er vragen opdoken. Als jurist kon hij zijn weg vinden in het administratieve kluwen en anderzijds wist hij terzelfdertijd in nederige vriendelijkheid ook met de eenvoudige mensen om te gaan. Iedereen was voor hem belangrijk.
Velen heeft hij bijgestaan en geholpen. Het was nog niet zoals nu de tijd van de “PC” die eigenlijk soms vervlakt is tot een “OC“ (onpersoonlijke computer) maar een tijd van ontmoeten, vragen en antwoorden, gevoelens aflezen van elkaars gezicht, van blijheid en soms kwaad worden, kortom van ware menselijkheid tegengesteld aan de koele onpersoonlijkheid die vandaag de dag ervaren wordt.
Onze stadssecretaris Robert was ook zijn klassieken van de Oude Humaniora niet vergeten; aan de Universiteit waren latijn en de cursussen geschiedenis van de oudheid nog vakken om het culturele niveau op te scherpen ; de eerbied voor het Romeinse recht was ingeprent en de grote gedachten van eminente filosofen als Locke, Kant en Voltaire waren hem bekend. Door zijn beleving van de hoogstaande cultuur kon hij staande blijven in de cirkel van de plataardse plaatselijke politiek van woordbreuk en het schijngeven van “belangrijkheid” die eigenlijk “niksbetekenend” is.
Tijdens de laatste bijna 4 decaden van mijn leven in Zuid-Afrika bezocht ik vele keren Robert en telkens overspoelde mij zijn warmte. Zelf verloor ik nu een gewaardeerde vriend die wel altijd in mijn geheugen blijft .Diksmuide van vandaag kan trots zijn op het uitstekende werk van stadssecretaris Ryckewaert die zinvol werkte aan de uitbouw van het polderstadje.
Deze woorden schenk ik van ganserharte als laatste eerbetoon aan Stadssecretaris Robert Ryckewaert.
Joost Tryhou, gewezen gemeenteraadslid en oud-schepen van Diksmuide (1970-1982)