Zondag 14 oktober: Hoogfeest van de democratie

Zondag 14 oktober: Hoogfeest van de democratie

Als de weergoden hun gelijk halen zullen we  op 14 oktober 2018 een zondag krijgen om U tegen te zeggen, althans wat de temperatuur betreft.  Voor sommige politici wordt het wellicht nog iets warmer, vooral onderaan hun voeten.  Dit laatste fenomeen is geen gevolg van de opwarming van onze aardbol maar valt toe te schrijven aan het feit dat hun bestuurszetel in de gemeenteraad op het spel staat en zij bijgevolg op de reservebank moeten zetelen voor de volgende legislatuur ofwel een punt moeten zetten achter hun politieke carrière.  Plezant is anders.  Veertien oktober wordt tevens  een hoogdag van de democratie want elke stemgerechtigde mag zijn stem laten klinken in de stille hoop dat hij of zij  wordt gehoord. Persoonlijk ben ik nog niet volledig in de stemming om te gaan stemmen maar dit komt nog wel. Ik zal mijn eerdere belofte alvast nakomen om mijn stem te geven aan elke vrouw die prijkt op de lijst van mijn keuze, hoe blond dat vrouwmens ook mag zijn.  Trouwens, blond of zwart of herfstkleurig, het maakt voor mij niet zoveel uit.  De vraag die mij het meest bezighoudt is of ik een stem zal ,uitbrengen op de lijst van de huidige bestuursploeg of zal kiezen voor verandering  Het valt niet te ontkennen dat de vorige bewindsploeg puik werk heeft verricht in de afgelopen zes jaar.. Denk maar aan de restauratie van het stadhuis en de de renovatie van onze grote markt.  Dat er enkele schoonheidsfoutjes zijn gemaakt is een feit.  Zo heeft mijn gaaf en fris gelaat  donderdag laatstleden een schoonheidsfoutje opgelopen tijdens een partijtje struikelen over een van die bijna onzichtbare  ‘biggenruggen’ op de grote markt en dit was niet de eerste keer.  Michel, een vriend van mij die ooggetuige was van het gebeuren kwam meteen toegesneld en hielp mij overeind..  Hij gaf mij tevens de wijze raad om in het vervolg wat beter uit mijn ogen te kijken en indien nodig  een bezoekje te brengen aan ‘de dame met de sexy oorbellen.’  Wat mijn overbezorgde vriend daarmee bedoelde is mij tot op vandaag een raadsel.

Enkele weken terug was er een verkiezingsdebat in een deelgemeente van onze boterstad naar aanleiding van de komende gemeenteraadsverkiezingen.  Een naïeve zestigplusser met een nochtans hippe bril legde de vraag voor  aan de heren en de dame van het panel of zij alle vier met de hand op het hart en zonder blozen durfden beweren dat zij  geen weet  hebben van een eventueel voorakkoord tussen bepaalde partijen. Eerste schepen Kurt Vanlerberghe antwoordde daarop laconiek dat hij nooit of te nimmer nog bloost, in welke omstandigheden hij ook verkeert   Dus ook niet als hij een of andere leugen verzint.  Een leugentje om bestwil uiteraard.

Voorakkoord of niet, de kiezer zal dit hoogstwaarschijnlijk nooit te weten komen. Volgens ingewijden in het plaatselijke politieke reilen en zeilen beschikt de lijst  van   burgemeester  Lies Laridon over de meeste troeven en de laatste peilingen bevestigen deze theorie. Nu nog even uitkijken naar zondag tot alle stemmen zijn geteld.  Pas dan kan het serieuze werk beginnen en een bewindsploeg  worden gevormd in de hoop dat er niet  aan koehandel wordt gedaan want  fair trade duurt veruit het langst.  Vraag het maar aan Tijl Devriendt, fairtrade-ambassadeur van Diksmuide en aan Rik Maekelberg , plaatselijk voorzitter van de Noord-Zuidraad.  Laat ons alvast hopen dat onze stad de komende zes jaar op een goed en efficiënt bestuur kan rekenen want daar hebben haar inwoners recht op. Ter afronding wens ik alle politici van goede wil  dat zij heelhuids en ongeschonden uit de verkiezingen komen want een politicus  of een politica restaureren vraagt een oeverloos geduld en kost hele hopen geld en wellicht is dat kostenplaatje niet opgenomen in de begroting van dit of volgend jaar…

Johan Devos – 13 oktober 2018


 

Mia (met een knipoog naar Gorki)

Mia (met een knipoog naar Gorki)

Het was precies zoals de weervrouw het had voorspeld.  Reeds enkele dagen moesten  alle vorige warmterecords er een voor een aan  geloven.  Binnenblijven was de boodschap, tenzij je ergens een plekje in de luwte kon bemachtigen.  Omstreeks drie uur in de namiddag had ik een zeldzaam zitje veroverd op het buitenterras van ’Hotel de Vrede’.  Alle klanten leken verdwaasd door de aanhoudende hitte en zaten stilzwijgend voor zich uit te staren.  Alexander – de jonge waard des huizes –  bracht mij een warme choco, alhoewel ik niets had besteld.   ‘Dit is er eentje van het huis’,  zei hij.  Toen viel het mij op dat iedereen, man of vrouw, jong of oud, warme choco aan het slobberen was.  Het ganse tafereel leek zo onaards dat ik me ernstig afvroeg of ik  een dezer dagen een zonneslag had opgelopen. Terwijl ik aan het dagdromen was had ik de jonge vrouw niet opgemerkt die plotseling aan mijn linkerzijde stond en vroeg of ze naast mij mocht plaatsnemen, de enige vrije plaats op het schaduwrijk terras.  Ik knikte instemmend en lachte haar ietwat verlegen  toe.  De dame in kwestie was groot en slank en helemaal in het wit.  Haar lange goudblonde haren liet ze op haar smalle schouders rusten.  ‘ Mijn naam is Mia’, fluisterde ze  en vroeg vervolgens hoe ik heette.  ‘Han’, antwoordde ik ‘Jo Han om precies te zijn.’  ‘Klinkt een beetje Chinees voor mij’, zei de vreemde dame in maagdelijk wit en zette meteen de toon voor een lange conversatie.  Toen ik op het punt stond het gesprek af te ronden vroeg ze mij op de man af ‘kan jij nog dromen Jo Han?’  Er ging een koude rilling door me heen toen ze mijn naam uitsprak.  Nooit eerder had een vrouwelijk wezen mij op die manier aangesproken.  Ik hoopte dat het aan haar voorbijging dat ik lichtjes bloosde.  ‘In geen enkel geval’, herpakte ik mij, ‘dat soort dromen durf ik  helaas niet  meer te dromen in deze keiharde, niets en niemand ontziende wereld waar er geen enkele plaats meer is voor dromers en romantici zoals ik.  Daarenboven moet ik binnenkort voor eeuwig en altijd afscheid nemen van een goeie vriend en zielsverwant en dat valt mij uiterst zwaar.’  ‘Ik heb serieus met jou te doen, Jo Han’, probeerde Mia mij te troosten, “maar hoe dan ook mogen wij het dromen nooit of te nimmer opgeven, in welke situaties we ook verzeild geraken.’  Voor mij was het zonneklaar, Mia had het Licht gezien. ‘Laten we er eentje op drinken’, stelde ik haar voor  ‘en vertel me ondertussen  alles wat je weet over… het Licht.’

 ‘Wie is die Mia eigenlijk’, vroeg mijn vrouw terwijl ze mij met de allergrootste moeite wakker probeerde te schudden.  ‘De vrouw van mijn dromen, in de letterlijke zin van het woord’ zuchtte ik, nog enigszins versuft van die uiterst vreemde droom.  ‘Straks tijdens het ontbijt wil ik er alles over horen’, benadrukte zij  ‘Van A tot bijna Z’ beloofde ik haar heel plechtig.  Over die ‘coup de foudre’ die ik kreeg toen Mia mijn naam uitsprak zou ik misschien wel beter zwijgen als vermoord..   ‘Maar hoe zie je er uit’, riep mijn echtgenote toen ik beneden kwam voor het ontbijt, blijkbaar  heb je de laatste dagen alle waarschuwingen van de weervrouw in de wind geslagen en veel te lang in de verschroeiende hitte  rondgelopen zonder enige bescherming tegen het verraderlijke zonlicht.  Als je het mij vraagt heb je een ferme zonnesteek opgelopen of een slag van de molen gekregen, vandaar je vreemde droom van vannacht.’

Toen ik enkele dagen nadien langs ’Hotel de Vrede’ passeerde kwam Alexander naar me toe en zei ‘à propos kameraad, die wondermooie dame in het wit die recentelijk naast jou zat op het terras heeft een enveloppe achtergelaten te uwer attentie. Totaal van de kaart opende ik de briefomslag, nam het kaartje er uit en las: Dankjewel  Jo Han voor de vertrouwelijke babbel.  Ik hoop van harte dat je mettertijd opnieuw zal kunnen dromen. Tussen haakjes: het traktaat dat je mij had beloofd heb ik met veel plezier zelf betaald, gezien je van het ene op het andere moment uit mijn leven was verdwenen.   Het ga je verder goed Jo Han en wellicht …tot nooit meer…

Johan Devos – 8 september 2018


 

De lotgevallen van Leo en Lea

De lotgevallen van Leo en Lea

Leo en Lea, twee uiterst flinke lammetjes, die momenteel nog vrij en vrolijk rondhuppelen op een weide van ‘Water en Vuur’, renden om het hardst tot bij mij, alhoewel ik enkel en alleen naar Leo riep.  Dit schilderachtige tafereel deed zich onlangs voor op de site van de voormalige Broederschool in Diksmuide. Geruchten doen echter de ronde dat Leo en Lea – broertje lam en zusje lam, telgen van een voornaam en gerespecteerd schapengeslacht – wellicht heel binnenkort voor eeuwig en altijd van elkaar gescheiden zouden zijn.  Het komt er in feite op neer dat één van de twee lammetjes op zijn of haar laatste pootjes aan het rondhuppelen is.

Of de lammetjes in kwestie zelf beseffen dat het zwaard van Damocles boven één van hun onschuldige kopjes  hangt en hen bijgevolg  van schrik zou kunnen ‘verlammen’, is een reuzegroot vraagteken.  Om hen nooit of nimmer te vergeten heb ik in bovengenoemde schapenweide een prachtige selfie gemaakt met links van mij de  naïeve Leo en aan mijn rechterzijde de lieftallige nietsvermoedende Lea.  Was ik op heden betalend lid van ‘Le front de libération des animaux’ dan zou de drang zeer groot zijn om het  met hun leven bedreigde tweetal, stante pede uit hun netelige situatie te bevrijden en naar veiliger oorden over te brengen.  Maar aangezien ik jammer genoeg geen lid ben van deze mega leuke organisatie sta ik volkomen machteloos en een reddingsoperatie opzetten in mijn dooie eentje zie ik hoegenaamd niet zitten.Het gevoel van onmacht zal mij wellicht nog heel wat parten spelen in de eerstkomende weken.  De apotheose van het dodelijk spektakel ligt trouwens niet zover meer van ons af.  Met het draaien van de thriller ‘The silence of the lambs’, een film uit1991 naar het boek van Thomas Harris: ‘De schreeuw van het lam’, doen de organisatoren van ‘Stad zonder Stroom’ een poging om de spanning tot het uiterste te drijven.  Daarenboven leggen ze de uiteindelijke beslissing  om één van de lammeren een kopje kleiner te maken  in handen van het volk.  Het zoveelste bewijs dat           L’ histoire se répète, want ongeveer tweeduizend jaar geleden deed zich precies hetzelfde scenario voor in Jeruzalem. Toen liet Pontius Pilatus het volk kiezen tussen Jezus van Nazareth en de gevreesde Barabbas en zoals dat nogal dikwijls gaat in een verkiezingsstrijd stemde het volk voor …de verkeerde persoon. Bijgevolg werd Jezus, zoon van een eenvoudige timmerman, zo onschuldig als een lam, ongenadig aan het kruis gespijkerd in Golgotha, een plaats eventjes buiten de muren van de stad. ‘Geluk bij een ongeluk”, zouden flauwe grappenmakers zeggen, ‘dat Jezus zijn kop heeft kunnen houden, want verrijzen zonder hoofd zou nogal horror zijn’. 

Ondertussen bereidt Diksmuide zich angstvallig voor op …de schreeuw van het lam.  Pas op woensdag 22 augustus zullen de bezoekers van het zomerrestaurant Stroomloos, gelegen op de bloemenweide van de oude Broederschool, beslissen wiens kopje er moet rollen, dat van Leo of dat van Lea. Tenzij het gezond verstand alsnog de bovenhand zou halen en men zou opteren voor een ‘lamloze’ maaltijd  Op die manier zou onze boterstad geschiedenis kunnen schrijven net zoals onze dappere Rode Duivels onlangs in Kazan.  Het zal dus nog enkele weken nagelbijten zijn vooraleer Diksmuide  het resultaat van de volksstemming zal kennen. Laten wij in afwachting met zijn allen duimen voor de ietwat naïeve Leo en de lieftallige nietsvermoedende Lea. Met alle duimen waarover we momenteel nog beschikken…

Johan Devos – 13 juli 2018


 

Ga naar de bovenkant