Tijdens de laatste winterkoopjes kocht ik een twijfelaar in het overbekende Matrassenhuis van onze teergeliefde boterstad, met het verrassende gevolg dat ik sindsdien ben gaan twijfelen aan God en aan klein Pierke.  Maar in eerste instantie aan mezelf.  Tenzij de kritische mail die ik op het hoogfeest van Pinksteren van een ontevreden lezer in de bus kreeg, daar eveneens voor iets tussen zit. Kritiek weliswaar op de inhoud en de stijl van mijn maandelijkse cursiefjes.  Dat ik tuk ben op woordspelingen die veelal niet ter zake doen.  Dat ik vervolgens overvloedig fantaseer over onbenullige dingen en er bovendien voornamelijk op uit ben om ‘gedurfd’ geestig te zijn.  Dat ik tenslotte bij momenten ver over de schreef ga en mij bezondig aan veel te lange nietszeggende zinnen. Uitgerekend op het feest van de vurige tongen werd ik met stomheid geslagen Bijgevolg maakte de twijfel zich meer en meer meester over mij.  Twijfel onder andere of het een meerwaarde betekent voor mijn vrouw dat ze met mij is  getrouwd en niet met haar eerste lief, een zuiplap van formaat en een verschrikkelijke egoïst.  Eertijds had ik de gewoonte om mij tot God te wenden als ik verlamd werd door angst en twijfel.  Vandaag ben ik vergeten waar ik Hem kan vinden, ogenschijnlijk omdat ik Hem geen vaste plaats geef in mijn leven.  “ Als je wil hebben dat je je  spullen onmiddellijk terugvindt, moet je die steeds op dezelfde plaats leggen”, zei mijn mama indertijd toen ik vergeefs op zoek was naar mijn schoolattributen.  Heb ik  niet gedaan met God.  ‘Je kan Hem nochtans herkennen in de minsten van de Zijnen’, predikte deken Wilfried kortelings vanop zijn symbolisch spreekgestoelte in de kerk van Diksmuide City,  Deken Wilfried heeft Gods wijsheid  in pacht  ontvangen op de dag van zijn priesterwijding en ikzelf de angst en de twijfel op de dag van daag. Recentelijk werd ik door God  ernstig op de proef gesteld toen ik danig  in de mot kreeg dat er ene van de minsten van de Zijnen wezenloos zat voor zich uit te staren op  een terras recht tegenover dat van ‘Bistro de Mane’, waar ik een koffie van branderij Jacques aan het nuttigen was.  De man in kwestie leek doodongelukkig en ook een heel klein beetje dronken.  Dankzij deken Wilfried herkende ik onmiddellijk God in hem.  Om de een of andere reden werd hem een volgende pint geweigerd waarop hij moeizaam naar zijn gammele fiets stapte en zigzaggend de weg opreed.  Misschien wel de weg naar nergens.  Ik was even  te laat om mij over de minste van de Zijnen te ontfermen en dit met spijt in het hart omdat ik een hemelse schrik heb van zielenpoten die zigzaggend over de straten rijden, zelfs al zijn ze God.  Het is zo al gevaarlijk genoeg voor de zwakke weggebruiker in onze ‘Stad aan de IJzer.’

De vraag die mij intens bezighoudt is hoe de redactie van ediksmuide zal reageren  op de vernietigende mail van bovengenoemde kritische lezer.  Tijdens de grote vakantie zal ik allicht  te weten komen of  mijn contract van columnist al dan niet verlengd zal worden.  Als dit niet zo is hebben jullie – mijn allerliefste trouwe lezers – de laatste woorden  van mij gelezen.  Woorden van geluk omdat ik u allen heb mogen ambeteren met mijn soms wel heel bizarre hersenkronkels maar ook woorden van verdriet om het afscheid dat er eventueel zit aan te komen. Hopelijk staan er dan mensen klaar om mij op te vangen en te troosten.  Medemensen die in mij een glimp van een vertwijfelde God ontwaren  die de ellende van de wereld niet langer in de ogen durft te kijken en zijn toevlucht zoekt tot enkele frisse pinten Belgisch bier om de weg der eenzaamheid psychologisch aan te kunnen.. Misschien wel een weg die leidt naar nergens. Wat ben ik blij dat ik God niet ben en hoogstwaarschijnlijk nooit zal worden.  Dat is een van de weinige zekerheden die mij vandaag nog resten…

Johan Devos – 9 juni 2018


Maandelijks, op de tweede zaterdag van de maand, verschijnt een column van Johan Devos op www.eDiksmuide.be. Een eigen kijk op onze wereld van vandaag, verpakt in wat fictie, met nu en dan een Diksmuidse toets. Wie ze later nog eens wil nalezen, ze worden gearchiveerd in onze rubriek “Column”.

Deze column is buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van eDiksmuide