De ondertekening van het vrijhandelsakkoord tussen de Europese Unie en Canada heeft liters zweet en tranen gekost. Het zette veel kwaad bloed bij de ngo’s en de boerenverenigingen. Deze groepen kregen nochtans onverwachte steun van Paul Magnette, voorzitter van de Waalse socialisten. Hij heeft daarbij zijn been zo lang stijf gehouden tot hij er een hersenschudding heeft aan overgehouden. De weerspannigheid van onze Waalse vriend is niet zonder gevolgen gebleven voor het Belgische landschap. De kust en de Ardennen zijn weeral enkele kilometers van elkaar afgedreven. Voorstanders van een scheiding voelen zich meer dan ooit aangesproken om hun eisen op de politieke agenda te zetten. Alhoewel deskundigen in scheidingsproblematiek beweren dat scheiden doet lijden. Misschien zou een lat tussen Walen en Vlamingen wel een uitweg kunnen bieden voor hun eeuwig geruzie. Al hoeft een lat niet per se de regel te zijn. Zoals in onze boterstad. De meeste partijen lijken het goed met elkaar te vinden. Dit is niet altijd zo geweest. Denk aan de memorabele tijd toen ze elkaar verweten voor kaloten, sossen en francs-maçons. Vandaag lukt het hen wonderwel om het merendeel van onze leeglopende kerken in het midden te houden. Diplomatie heet dat. Alhoewel diplomatie in een politieke context vaak wordt bekleed met de mantel der leepheid. Wie weet nemen ze elkaar niet bij de hand om een gezellige wandeling te maken in het stadspark, terwijl ze snode plannen smeden over een politiek akkoord? Het risico om gespot te worden is vrijwel nihil, gezien er in dat stukje groen zelden een vreemde luis te zien is. Alhoewel de laatste tijd… Ofwel is niets wat het lijkt en lusten zij elkander rauw. Of op zijn sushi’s met allerlei pikante sausen er over. Politici zetten de argeloze burger met het grootste gemak op het verkeerde been. Zij hebben echt geen masker nodig om carnaval te vieren. Wel een nieuwe bril en wat fingerspitzengefühl om te zien en aan te voelen dat de mate van ontevredenheid gevoelig is toegenomen bij bezitters van een wagen, gezien zij om de haverklap worden aangesproken door het ‘Fonds voor te lang Parkeerders’. Met het gevolg dat aasgieren uit de oppositie met hun scherpe blik en reuze appetijt, op die gepluimde doelgroep zitten te azen. De meerderheidspartijen lijken niet te beseffen dat de zee van tijd die hen nog rest om het tij te doen keren, verdampt is tot een ordinaire plas. Ik stel voor dat, in het vooruitzicht van 2018, er enkele stevige debatten worden georganiseerd tussen de lijsttrekkers van de verschillende partijen, naar het stichtende voorbeeld van Donald Duck en Hillary Clinton. Waar verwijten zoals fuck en kut haarscherp op de tegenstander worden afgevuurd. Zoals tennisballen op Roland-Garros. Met tussenin getuigenissen van laag uitgesneden plaatselijke schonen, over ongewenste seksuele intimiteiten door politici van eigen kweek. Al waren die intimiteiten misschien wel heel graag meegenomen….And last but not least, klokkenluiders die zich geroepen voelen om vertrouwelijke e-mails tot de laatste druppel te laten uitlekken. Na de ‘Wikileaks’ en de ‘Panama papers’ onze eigen ‘Butter City Leaks’. Dit spektakel zou pers – en mediabelangstelling met zich meebrengen tot ver buiten onze West – Vlaamse grenzen. Met boekingen in onze hotels en B&B’s tot gevolg. Een onverwachte opsteker voor de zwaar getroffen middenstand, en..en.. ..Sorry, trouwe lezers van ediksmuide, ik liet me even gaan, duizendmaal sorry…Laten we misschien toch maar gewoon met zijn allen de verkiezingskat uit de boom kijken. En wie weet vallen we, tegen dat het echt zover is, terug met ons bloot gat in de boter…
Johan Devos – 10 december 2016
Maandelijks, op de tweede zaterdag van de maand, verschijnt een column van Johan Devos op www.eDiksmuide.be. Een eigen kijk op onze wereld van vandaag, verpakt in wat fictie, met nu en dan een Diksmuidse toets. Wie ze later nog eens wil nalezen, ze worden gearchiveerd in onze nieuwe rubriek “Column”.
Deze column is buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van eDiksmuide