Leo en Lea, twee uiterst flinke lammetjes, die momenteel nog vrij en vrolijk rondhuppelen op een weide van ‘Water en Vuur’, renden om het hardst tot bij mij, alhoewel ik enkel en alleen naar Leo riep.  Dit schilderachtige tafereel deed zich onlangs voor op de site van de voormalige Broederschool in Diksmuide. Geruchten doen echter de ronde dat Leo en Lea – broertje lam en zusje lam, telgen van een voornaam en gerespecteerd schapengeslacht – wellicht heel binnenkort voor eeuwig en altijd van elkaar gescheiden zouden zijn.  Het komt er in feite op neer dat één van de twee lammetjes op zijn of haar laatste pootjes aan het rondhuppelen is.

Of de lammetjes in kwestie zelf beseffen dat het zwaard van Damocles boven één van hun onschuldige kopjes  hangt en hen bijgevolg  van schrik zou kunnen ‘verlammen’, is een reuzegroot vraagteken.  Om hen nooit of nimmer te vergeten heb ik in bovengenoemde schapenweide een prachtige selfie gemaakt met links van mij de  naïeve Leo en aan mijn rechterzijde de lieftallige nietsvermoedende Lea.  Was ik op heden betalend lid van ‘Le front de libération des animaux’ dan zou de drang zeer groot zijn om het  met hun leven bedreigde tweetal, stante pede uit hun netelige situatie te bevrijden en naar veiliger oorden over te brengen.  Maar aangezien ik jammer genoeg geen lid ben van deze mega leuke organisatie sta ik volkomen machteloos en een reddingsoperatie opzetten in mijn dooie eentje zie ik hoegenaamd niet zitten.Het gevoel van onmacht zal mij wellicht nog heel wat parten spelen in de eerstkomende weken.  De apotheose van het dodelijk spektakel ligt trouwens niet zover meer van ons af.  Met het draaien van de thriller ‘The silence of the lambs’, een film uit1991 naar het boek van Thomas Harris: ‘De schreeuw van het lam’, doen de organisatoren van ‘Stad zonder Stroom’ een poging om de spanning tot het uiterste te drijven.  Daarenboven leggen ze de uiteindelijke beslissing  om één van de lammeren een kopje kleiner te maken  in handen van het volk.  Het zoveelste bewijs dat           L’ histoire se répète, want ongeveer tweeduizend jaar geleden deed zich precies hetzelfde scenario voor in Jeruzalem. Toen liet Pontius Pilatus het volk kiezen tussen Jezus van Nazareth en de gevreesde Barabbas en zoals dat nogal dikwijls gaat in een verkiezingsstrijd stemde het volk voor …de verkeerde persoon. Bijgevolg werd Jezus, zoon van een eenvoudige timmerman, zo onschuldig als een lam, ongenadig aan het kruis gespijkerd in Golgotha, een plaats eventjes buiten de muren van de stad. ‘Geluk bij een ongeluk”, zouden flauwe grappenmakers zeggen, ‘dat Jezus zijn kop heeft kunnen houden, want verrijzen zonder hoofd zou nogal horror zijn’. 

Ondertussen bereidt Diksmuide zich angstvallig voor op …de schreeuw van het lam.  Pas op woensdag 22 augustus zullen de bezoekers van het zomerrestaurant Stroomloos, gelegen op de bloemenweide van de oude Broederschool, beslissen wiens kopje er moet rollen, dat van Leo of dat van Lea. Tenzij het gezond verstand alsnog de bovenhand zou halen en men zou opteren voor een ‘lamloze’ maaltijd  Op die manier zou onze boterstad geschiedenis kunnen schrijven net zoals onze dappere Rode Duivels onlangs in Kazan.  Het zal dus nog enkele weken nagelbijten zijn vooraleer Diksmuide  het resultaat van de volksstemming zal kennen. Laten wij in afwachting met zijn allen duimen voor de ietwat naïeve Leo en de lieftallige nietsvermoedende Lea. Met alle duimen waarover we momenteel nog beschikken…

Johan Devos – 13 juli 2018


Maandelijks, op de tweede zaterdag van de maand, verschijnt een column van Johan Devos op www.eDiksmuide.be. Een eigen kijk op onze wereld van vandaag, verpakt in wat fictie, met nu en dan een Diksmuidse toets. Wie ze later nog eens wil nalezen, ze worden gearchiveerd in onze rubriek “Column”.  Vandaag kruipt Johan uitzonderlijk voor een laatste keer in zijn pen vooraleer zijn vakantievaliezen te pakken.

Deze column is buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van eDiksmuide