Esenaar Odiel Vande Moortele, zijn naam prijkt ook op het standbeeld op het Esenplein waar ondermeer alle gesneuvelden van de eerste wereldoorlog op staan. Maar volgens Chris Vandezande, voor wie Odiel Vande Moortele als oom van zijn moeder, zijn grootoom is, kwam de wapenstilstand voor zijn familielid een maand te laat. Odiel zou dan ook weleens de laatste gesneuvelde van Esen kunnen zijn en misschien wel van Groot-Diksmuide. Al kan stadsarchivaris Chris Vandewalle dit niet bevestigen. Maar voor Chris Vandezande is niet alleen het feit dat hij sneuvelde op 13 oktober 1914, op amper een maand van de wapenstilstand, iets aparts. Ook zijn dood zelf had nooit mogen gebeuren, hij was immers op één de veiligste plaatsen die men kan vinden aan het front.
Odiel was weliswaar niet de oudste van het gezin, maar toch werd hij opgeroepen terwijl de grootvader van Chris niet onder de wapens moest. De reden is Chris Vandezande niet bekend. Maar de in 1893 in Esen geboren Odiel Vande Moortele zou wel vier jaar aan het IJzerfront verblijven. En hij overleefde vier jaar loopgrachten. Maar toch zou hij alsnog tijdens het offensief van het najaar van 1918 sneuvelen. Tijdens een gevecht lag hij in een bomkrater. De meeste veilige plaats zou men denken, aldus Chris Vandezande. Maar wat eigenlijk bijna nooit gebeurde, gebeurde toch … een bom viel in dezelfde bomkrater. Het was 13 oktober … de wapenstilstand zou een kleine maand later op 11 november volgen. Maar niet meer voor Odiel.
Het volledig verhaal over Odiel Vande Moortele kan men lezen in de Esense Bode als een episode van het verhaal van de familie Vandezande. Chris Vandezande heeft dit neergepend in drie afleveringen. (DLD)
