Niemand kan ontkennen dat de ‘West – straat’ een pareltje geworden is.  Door de twee rijen pas aangeplante bomen – van een voor mij nog onbekend merk – zal ze mettertijd zelfs de allure krijgen van een ‘West – laan’.  Al zijn er nog een paar kleine ongemakken.  Dit ondervond mijn zus toen zij ter hoogte van het ‘appeltje voor de dorst’ plat ter aarde viel over een van de laag uitgesneden decolletés onderaan die onbekende bomen. Gelukkig had ze niet zoveel gebroken, enkel en alleen haar splinternieuwe peperdure bril.  Zij had er echter een verschrikkelijke dorst aan overgehouden door aardig in het stof te bijten.  Een  dorst die de aanstormende en overbezorgde kantoorhouder Rik van ‘het appeltje voor de dorst’ niet kon laven wegens gebrek aan voldoende middelen.  Appelen bedoel ik. Mijn zus zou het voorval meteen melden aan de burgemeester, zei ze.  ‘Niet doen vermaande ik haar, dat  arme mens zit nu reeds op de rand van een zenuwinzinking  omwille van de enorme schuldenberg waar zij elke  dag met haar neus zit op te kijken en dat zou wel eens de druppel kunnen zijn die haar doet overlopen’. Soms heb ik echt  compassie met vrouwelijke politici omdat ik vermoed dat vrouwen – zelfs de meest felle exemplaren – toch nog  iets zwakker uitvallen dan mannen, met uitzondering van de federale Maggie die wél tegen een stootje kan, vandaar haar bijnaam …’de blok’. 

Terwijl mijn zus het stof van haar kleren schudde, kwam zatte René wankelend uit zijn deurgat gesukkeld, een jonkman van zestig met een vieze klak op zijn grijze kop en een broek met brede pijpen die zowat tien centimeter te kort zijn.  ‘Staat er misschien water in je kelder ‘ plaagde ik hem.  ‘Lach maar kameraad’ grinnikte hij ‘en wees maar blij dat jouw kelder droog is, als je een kelder hebt tenminste!’ ‘Weet je’ vervolgde de zatlap, ‘als er in deze straat paniek uitbreekt om een of andere reden, dan is elke angsthaas die ijlings naar zijn kelder vlucht, een potentiële prooi om op korte tijd te veel water in zijn longen te krijgen.   René is vooruitziend en heel wijs – spijts zijn vieze klak – niet alleen omdat hij jonkman is gebleven maar eveneens omdat hij over een dosis nuchter verstand beschikt en dito inlevingsvermogen, waar de meeste politici van vandaag niet aan kunnen tippen.  Nochtans zou je mogen verwachten dat ze zich op zijn minst de moeite zouden getroosten om een praatje te slaan  met een simpele jongen zoals ik – hetzij over communicatie en burgerparticipatie met de ietwat schuchtere en gesloten Kurt van de nochtans sp.a-OPEN, tijdens een gezellig en sober onderonsje – bij onze vermaarde drie sterrenchef François in zijn ‘Maison chez père et mère’ of over de bloemetjes en de bijtjes met de immer speelse en frivole Bieke van ruimtelijke ‘wanordening’ tijdens een vroege ochtend wandeling in de botanieken hof, of over koetjes en kalfjes en onwelriekende mestoverschotten met Martin van Landbouw in het landelijke Beerst – Blote, of tenslotte over excentrieke haarmode in een tête-à-tête met ons herfstkleurig Karlineke van cultuur ten huize van de ‘met een zwak voor fijne humor en open – minded’ dames en heren kapster Turit, dit maakt voor mij niet zoveel uit want geen enkel thema is mij vreemd en voor elke ideologie staan mijn deuren open.  (amai dat was een lange zin zeg, ene à la Jef Geeraerts, of is dit een understatement?).  Doch blijkbaar is het voor veel plaatselijke politici beneden hun waardigheid om eventjes lekker te chillen met jongens zoals ik.  Nochtans vliegen er in onze boterstad ook witte merels rond zoals mijn naamgenoot en zielsverwant Johan.  Zijn hart en nieren zitten op de juiste plaats alsook de meeste van zijn cruciale onderdelen.  Hoop ik toch.  Zijn luistervaardigheid gaat zelfs zo ver dat hij er bij momenten een ‘oorgasme’ van krijgt.  Laatst was ik in het CM – lokaal getuige van een aangrijpend tafereel.  Rechtover mijn naamgenoot zat er een uitgeprocedeerde Moslima met een ‘koffie met melk’ gekleurde baby van anderhalve maand op haar schoot.  Toen ze haar tragisch verhaal uit haar hoofddoek deed was mijn zielsverwant zo ontroerd dat hij tot tranen toe bewogen werd.  Spontaan nam de gesluierde Moslima de heilige doek van haar hoofd om het stil verdriet van zijn bedrukt gezicht te vegen.  Meteen dacht ik aan de ontroerende passage uit de Heilige Schrift waar Maria Magdalena de stinkvoeten van Jezus van Nazareth met toegeknepen neus grondig inzeept met ‘sunlightzeep’, deze vervolgens wast met gewijd water en ze uiteindelijk netjes afdroogt met haar wilde zwarte haren.  Een dergelijk bijbels scenario zou ik Johan echter ten stelligste afraden want de stank is nu al niet te harden in dat muffe ‘ziekenbondslokaal.  Best is dat hij zijn zweetvoeten nog even thuis houdt tot er een nieuw en fris lokaal tot leven komt.

Nu de verkiezingskoorts langzamerhand begint te stijgen  heb ik een lijstje gemaakt van mijn persoonlijke favorieten met Johan ruim op kop omwille van zijn bovengenoemde kwaliteiten, zijn engagement in de samenleving en …zijn knappe  Swazi.  Hij houdt zich onder meer onledig met een project voor de lokale bevolking in Swaziland.  Een gezond alternatief voor het eindeloos gezever en gezwets van inheemse en uitheemse zageventen in het Manehoekje over de schamele opbrengst van 12.12. Mijn superfavoriet vertrekt namelijk heel binnenkort voor de zoveelste keer naar het geboorteland van zijn vlam en dit trouwens helemaal alleen. ‘Allijn is nochtans maar allijn’ zei ik onlangs nog tot haar.  ‘Waarom ga jij eigenlijk niet met hem mee’? nodigde ze mij uit.  Ik kon haar toen onmogelijk verklappen dat de  bij momenten heel erg  oplaaiende vlam van haar, uitgerekend mij als zijn vertrouweling heeft uitverkozen om op zijn Swazi te passen tijdens zijn afwezigheid.  Een dergelijk aanbod zou ik nooit of nooit afslaan want voor Johan heb ik heel veel over. ‘Zorg maar dat je niet in Swaziland zit  tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar, zo niet kan ik je bollekes niet kleuren’, zei  ik laatst tot hem.  Mijn – meestal toch – lieftallige echtgenote is ook van plan om al zijn bollekes te kleuren – allemaal binnen de lijntjes hoop ik – omdat hij zodanig met haar is begaan dat hij al het geld van ‘mijn’  ziektebriefjes op ‘haar’ rekening stort.  Het ene plezier is het andere waard vindt mijn vrouw.  En ze heeft groot gelijk. Zoals de meeste vrouwen altijd hebben…

Johan Devos – 24 juni 2017

Aan de vooravond van de zomervakantie verschijnt vandaag een extra column van Johan Devos op www.eDiksmuide.be. Een eigen kijk op onze wereld van vandaag, verpakt in wat fictie, met nu en dan een Diksmuidse toets. Tijdens de zomervakantie verschijnen geen columns, de eerstvolgende is voorzien op de tweede zaterdag van de maand september.  Wie intussen nog eens de columns van het voorbije seizoen wil nalezen, kan hiervoor terecht op onze rubriek “Column”.

Deze column is buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van eDiksmuide